Wspólnota "Światło Chrystusa" w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sopocie powstała w 1998 r. Pierwszymi liderami byli ks. Krzysztof Sagan i Krystyna Jacobson z Sopotu. Według Statutu Wspólnoty "Światło Chrystusa" prowadzącymi są duszpasterze (byli to: ks. Krzysztof Sagan, ks. Mateusz Warmijak, ks. Sławomir Lademann, ks. Dariusz Bobek, obecnie - ks. Krzysztof Konkol). Liderami świeckimi byli: Krystyna Jacobson, Wojciech Kruk, Jan Młotkowski, Włodzimierz Jaworski, obecnie Jan Młtkowski. Wspólnota "Światło Chrystusa" gromadzi ludźmi, którzy zapraszają Boga do swojej codzienności! Żyją z Bogiem każdego dnia, spotykają się z Nim na modlitwie.Są wspólnotą SNE. Spotkania odbywają się w czwartki o godzinie 19.00 w salce na plebanii.
I. ABC Wspólnoty ze Szkoły Nowej Ewangelizacji (SNE)
1. Podstawy doktrynalne. Wspólnoty realizują nową ewangelizację w świetle dokumentów: Redemptoris Missio, Christifideles Laici, Evangelii Gaudium, Dokumenty z Apericidy. Program formacji SNE jest zatwierdzony przez Biskupa z Guadalajary w Meksyku, gdzie znajduje się siedziba (biuro światowe) SNE Św. Andrzeja, natomiast działalność SNE Gdańsk przez Arcybiskupa Archidiecezji Gdańskiej.
2. Metodologia pracy i formacji opiera się na przeżyciu doświadczenia wiary i pogłębianiu osobistej więzi z Jezusem, a nie na zdobyciu wiedzy, choć i tę zakłada.
3. Większość Wspólnot SNE ma swój własny statut, z którym trzeba się zapoznać.
4. Charyzmatem Wspólnot SNE jest realizacja nowej ewangelizacji w rozumieniu Evangelii Gaudium poprzez bezpośrednią ewangelizację, formację ewangelizatorów i formację formatorów ewangelizatorów, aby ukształtować mentalność ucznia-misjonarza.
5. Narzędziem formacji i realizacji charyzmatu są kursy SNE i kursy autorskie innych Szkół, a także formacja ciągła obrana i realizowana przez wspólnotę. Zalecana obecnie formacja to: Przyjaciele Oblubieńca (www.przyjacieleoblubieca.pl).
6. Duchowość: charakterystyczną cechą jest przeżywanie w mocy Ducha Świętego uwielbienia Jezusa Chrystusa jako osobistego Pana i Zbawiciela we wspólnocie braci i sióstr oraz dzielenie się przeżywanym Słowem Bożym w kontekście własnego życia.
7. Struktura: SNE jako taka jest strukturą światową, obecną w 67 krajach świata. Posiada biuro światowe w Meksyku i biuro krajowe w Polsce, w Stryszawie. Wspólnoty SNE wybierają Lidera, który współpracuje z diecezjalną SNE poprzez uczestnictwo w Radzie SNE, gdzie zapadają decyzje o kierunku rozwoju SNE, wspólnych wydarzeniach ewangelizacyjnych, a także inne decyzje administracyjne. Wspólnoty są częścią diecezjalnej „SNE Gdańsk”, posiadającej zatwierdzony przez Biskupa miejsca Statut oraz przewodniczącego Stowarzyszenia, zwanego Dyrektorem Szkoły Nowej Ewangelizacji. W razie wszelkich wątpliwości jest on właściwą osobą do kierowania zapytań i uwag. Wspólnoty działają na terenie parafii za zgodą Proboszcza, otrzymując od niego kapłana jako opiekuna lub pasterza. Kapłan w jedności z Liderem ustalają program formacyjno-ewangelizacyjny, bądź realizują ustalony wewnątrz Wspólnoty. Decydują o zaangażowaniu wspólnoty w różne działa apostolskie. We Wspólnotach SNE mogą być wyłaniani animatorzy, koordynatorzy oddelegowani do konkretnej posługi (formacja małych grupek, prowadzenie diakonii i in.).
8. Zasadniczym narzędziem ewangelizacji są kolejne kursy proponowane przez SNE, które wspólnota przeżywa, a następnie przejmuje, by móc je odtwarzać we współpracy z innymi Wspólnotami SNE pod kierunkiem SNE Gdańsk.
9. Pismo Święte: Wspólnoty celebrują rozważanie Słowa Bożego poprzez różne formy biblijnych medytacji. Słowo Boga traktują osobowo, zawsze używają w ewangelizacji, czerpią siłę z dzielenia Słowem.
10. Dzielenie Słowem ma charakter osobisto-przeżyciowy i nie jest wykładem teologicznym. Może odbywać się m.in. na spotkaniach małej grupki, a także podczas dawania świadectwa, czy głoszenia podczas kursów.
11. Członkowie Wspólnot zwykle mają wspólne doświadczenie spotkania ze Zmartwychwstałym, zdobyte w szczególności na kursach ewangelizacyjnych, które jest źródłem ich duchowych więzi, braterskiej miłości i apostolskiego działania oraz spontaniczności w modlitwie.
12. Wspólnota jest otwarta na charyzmaty, których doświadczał pierwotny Kościół i doświadcza także obecnie.
13. Wspólnoty powstają najczęściej jako owoc rekolekcji ewangelizacyjnych. Aby założyć podobną wspólnotę zaprasza się ekipę (kapłana ze świeckimi) uformowaną przez Szkołę Nowej Ewangelizacji do poprowadzenia, opartego w swej istocie na kerygmacie, kursu Nowe Życie. Wspólnota tworzy się zazwyczaj początkowo od kilku osób pod opieką kapłana.
14. Formy modlitwy: otwartość na działanie Ducha Świętego sprawia, że formy są bardzo różnorodne, często spontaniczne, mogą angażować ciało (podniesione ręce, czy inne gesty, np. taniec).
15. Środowisku służy strona internetowa www.snegdansk.pl, do redakcji której ma prawo każda Wspólnota SNE.
II. Czego wspólnoty potrzebują od kapłana opiekuna/pasterza?
1. Obecności na możliwie każdym spotkaniu wspólnym (zwykle raz w tygodniu).
2. Obecności, która daje poczucie bezpieczeństwa, że tu jest Kościół i gwarantuje katolickość.
3. Obecności z ojcowską miłością, z pokarmem Słowa pokrzepienia a czasem upomnienia, i zawsze konstruktywnym wsparciem.
4. Posługi sakramentalnej (Eucharystia, Adoracja, Pojednanie).
5. Otwarcia na współpracę ze świeckimi z zachowaniem ich podmiotowości.
6. Poszanowania charyzmatu i zasad życia Wspólnoty.
III. Czego Wspólnoty nie wymagają od księdza?
1. Dzielenia się swoimi słabościami i grzechami.
2. Posługiwania nadprzyrodzonymi charyzmatami.
3. Umiejętności wypowiedzenia się zawsze i na każdy temat.
4. Zgody na zwracanie się do kapłana po imieniu.
5. Tworzenia programu formacyjnego lub wymyślania tematów spotkań
IV. Czego kapłan może oczekiwać od wspólnoty?
1. Modlitwy.
2. Szacunku.
3. Wsparcia w dziełach apostolskich podejmowanych przez siebie w parafii (lub poza nią), zgodnie z charyzmatem Wspólnoty.
V. Jak wejść w dynamikę życia wspólnoty?
1. Zawsze dobrze jest zacząć od spotkania z odpowiedzialnymi i zapoznania się ze statutami danej Wspólnoty. Można również spotkać się z poprzednim Pasterzem Wspólnoty lub Dyrektorem SNE. Możliwe są dwa wzorce obecności kapłana we Wspólnocie:
A. KAPŁAN OPIEKUN: Towarzyszenie z darem posługi kapłańskiej:
a) Służba sakramentalna.
b) Gotowość do służenia Adoracją Najświętszego Sakramentu.
c) Głoszenie konferencji tematycznych (jeśli kapłan zauważy potrzebę lub Wspólnota wyrazi taką prośbę).
d) Towarzyszenie przy dzieleniu Słowem i wzbogacenie go o aspekty teologiczne.
B. PASTERZ: jw. oraz włączenie się w życie Wspólnoty jako ojciec i brat:
a) Przeżycie kursu Nowe Życie oraz późniejsza formacja kolejnymi kursami wraz ze Wspólnotą.
b) Budowanie relacji poprzez uczestniczenie w agapach, dniach skupienia i innych spotkaniach.
c) Udział w działaniach ewangelizacyjnych Wspólnoty.
d) Dzielenie się Słowem przeżywanym w kontekście swojego życia.
e) Włączenie się we wspólnotę kapłanów posługujących w SNE (spotkania raz w miesiącu – informacja u dyrektora SNE)
VI. Na co warto zwrócić uwagę?
1. Prawidłowy, proporcjonalny balans między formacją osobistą członków a ewangelizacją.
2. Nadmierne eksploatowanie najaktywniejszych członków wspólnoty; potrzeba włączania biernych członków w służbę Wspólnocie.
3. Właściwe osadzenie życia wspólnotowego w życiu liturgicznym i parafialnym.
4. Priorytet obowiązków stanu ze szczególnym akcentem na jedność małżeństw.
5. Pokusa zaniechania trudów ewangelizacji i zrobienia grupy towarzyskiej.
6. Zauważanie osobistego rozwoju poszczególnych członków lub trudności.
7. Pilnowanie kadencyjności funkcyjnych (Lider, Animator) oraz tego, by każdy przyuczał swojego następcę. W razie konieczności interwencja przyspieszająca zmianę. Przez kadencyjność rozumie się przede wszystkim okresową weryfikację i gotowość do zmiany, niekoniecznie zaś wymuszoną zmianę samą dla siebie.
8. W ocenie zjawisk charyzmatycznych oparcie się na zdaniu wybranych rozsądnych i zaangażowanych członków wspólnoty, by nie gasić Ducha, ale też by uniknąć nadużyć.
VII. Podział ról:
1. Dyrektor SNE: Czuwa nad wspólnotami, by korzystały z Kursów zgodnie z zasadami SNE, wspiera Pasterzy i Liderów w posłudze, organizuje spotkania Rady SNE. Reprezentuje Wspólnoty przed Biskupem, a także w Ogólnopolskim Porozumieniu Dyrektorów SNE. Spotyka się z kapłanami opiekunami by ich wspierać. Na prośbę lidera w trudnych momentach życia wspólnoty jest gotowy do służenia wspólnocie wg zaistniałej potrzeby.
2. Zarząd SNE: Wybrany na Walnym Zgromadzeniu Stowarzyszenia SNE Gdańsk, przygotowuje spotkania Rady SNE, odpowiada za finanse SNE, realizuje cele statutowe.
3. Rada SNE: Organ powołany przez Zarząd SNE i działający jego mocą. Zrzesza liderów wspólnot SNE, którzy wraz z Zarządem podejmują strategiczne dla całego środowiska SNE decyzje. Kompetencje i sposób działania Rady SNE określają jej własne dokumenty. Na spotkaniu Rady zawsze mile widziani są kapłani opiekunowie/pasterze z głosem doradczym.
4. Kapłan opiekun/pasterz: uczy patrzenia na Wspólnotę z perspektywy Kościoła katolickiego i czuwa nad jednością. Wspiera indywidualny rozwój członków. Pomaga Liderowi w organizacji pracy apostolskiej lub ją inicjuje.
5. Lider: czuwa nad zachowaniem tożsamości Wspólnoty, ciągłości formacji lub jej zmiany. Dobiera animatorów do lepszej koordynacji formacji wspólnotowej. Planuje działania apostolskie z uwzględnieniem wspólnych dzieł SNE. Wraz z kapłanem udziela zgody poszczególnym członkom na uczestniczenie w kolejnych Kursach SNE.
6. Animator: realizuje formację w grupie, służy wspólnocie zgodnie z powierzonym zadaniem.
7. Członkowie wspólnoty: budują mistyczne Ciało Chrystusa – Kościół w radosnym posłuszeństwie Duchowi Świętemu i Kościołowi. Podejmują formację ucznia-misjonarza.
VIII. Wybrane charyzmaty obserwowane w naszych wspólnotach:
1. Proroctwo – Słowo, które Bóg mówi do wspólnoty lub konkretnej osoby, aby umocnić, oczyścić, prowadzić.
2. Poznanie – słowo, które mówi, co Bóg czyni teraz (przychodzi, uzdrawia itp.)
3. Dar języków /glosolalia, jubilacja, ksenoglosa/ – uwielbienie Boga, którego nie można wyrazić znanymi słowami w zrozumiałym języku; rodzą się w sercu przepełnionym pragnieniem uwielbienia Jezusa. Słuchanie ich przynosi pokój.
4. Modlitwa o uzdrowienie – podejmowana we wspólnocie modlitwa o wyproszenie daru zdrowia. Modlitwa o uzdrowienie jest nierozłączna z modlitwą uwielbienia.
5. Modlitwa wstawiennicza – prowadzona przez wyznaczone osoby. Pomaga człowiekowi stanąć przed Bogiem ze swoimi ciężarami i doświadczyć uwolnienia dzięki mocy działania Parakleta. (Modlitwie wstawienniczej może towarzyszyć gest nałożenia rąk)
Wszystkie charyzmaty podlegają hierarchii (kapłanowi), który powinien do ich przyjmowania osoby zachęcać, lub pewny, że nie są Boże – zakazać. W takiej sytuacji jednak sugerujemy działanie delikatne i skonsultowane z innymi kapłanami, zwłaszcza z dyrektorem SNE.